ΑΛΛΕΣ "ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ"
ΑΛΛΕΣ "ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ"
Η ιδέα της καταστροφής μνημείων δεν είναι καινοφανής, ξεκινά ήδη από τον Γκουστάβ Κουρμπέ (link) και το Φουτουριστικό Μανιφέστο του Μαρινέτι, ενώ ο Παρθενώνας έχει απειληθεί στο παρελθόν (link) και έχει επίσης αποτελέσει "στόχο" διαννοουμένων, όπως του Νικόλα Κάλας ή του Γιώργου Μακρή (link). Είναι μάλιστα ενδεικτικός ο τίτλος της πρώτης Αθηναϊκής μπιενάλε που διοργανώθηκε το 2007: "Destroy Athens". Θα μπορούσε επιπροσθέτως να ισχυριστεί κανείς ότι το ενδεχόμενο μιας εμπρόθετης καταστροφής των μνημείων της Ακροπόλεως δεν υποφώσκει μόνο στην οικεία καθημερινή μας πραγματικότητα (link), αλλά μπορεί να εντοπιστεί και ως μεταφορά με ευρύτερο και διαχρονικό βεληνεκές. Έχει μάλιστα ενδιαφέρον ότι η "καταστροφή" αποτέλεσε και μια υπόρρητη αφήγηση στην τελετή εγκαινίων του νέου Μουσείου Ακροπόλεως, όχι μόνο ως υπόμνηση της ελγίνειας "κλοπής των μαρμάρων", αλλά και διαμέσου μιας θεματικής αντιστροφής όταν σε μια συμβολική κίνηση, ένα θραύσμα της ζωφόρου τοποθετήθηκε στη αρχική του θέση με τελετουργικό τρόπο από τον τότε Υπουργό Πολιτισμού (link), γεγονός που έχει επαναληφθεί στο παρελθόν από προκάτοχό του (link).
Η ιδέα της καταστροφής μνημείων δεν είναι καινοφανής, ξεκινά ήδη από τον Γκουστάβ Κουρμπέ (link) και το Φουτουριστικό Μανιφέστο του Μαρινέτι, ενώ ο Παρθενώνας έχει απειληθεί στο παρελθόν (link) και έχει επίσης αποτελέσει "στόχο" διαννοουμένων, όπως του Νικόλα Κάλας ή του Γιώργου Μακρή (link). Είναι μάλιστα ενδεικτικός ο τίτλος της πρώτης Αθηναϊκής μπιενάλε που διοργανώθηκε το 2007: "Destroy Athens". Θα μπορούσε επιπροσθέτως να ισχυριστεί κανείς ότι το ενδεχόμενο μιας εμπρόθετης καταστροφής των μνημείων της Ακροπόλεως δεν υποφώσκει μόνο στην οικεία καθημερινή μας πραγματικότητα (link), αλλά μπορεί να εντοπιστεί και ως μεταφορά με ευρύτερο και διαχρονικό βεληνεκές. Έχει μάλιστα ενδιαφέρον ότι η "καταστροφή" αποτέλεσε και μια υπόρρητη αφήγηση στην τελετή εγκαινίων του νέου Μουσείου Ακροπόλεως, όχι μόνο ως υπόμνηση της ελγίνειας "κλοπής των μαρμάρων", αλλά και διαμέσου μιας θεματικής αντιστροφής όταν σε μια συμβολική κίνηση, ένα θραύσμα της ζωφόρου τοποθετήθηκε στη αρχική του θέση με τελετουργικό τρόπο από τον τότε Υπουργό Πολιτισμού (link), γεγονός που έχει επαναληφθεί στο παρελθόν από προκάτοχό του (link).
(κλικ στις εικόνες)
[Η ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΠΡΟΣΘΕΤΟ ΥΛΙΚΟ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ]
ΤΑ ΝΕΑ 15 Οκτωβρίου 2010
www.tro-ma-ktiko.blogspot.com 15 Οκτωβρίου 2010
LIFO 21 Ιουνίου 2010
LIFE 18 Νοεμβρίου 1940
RED BUBBLE, Wyongah, Αυστραλία, Φεβρουάριος 2007
"A famous landmark at Wyong Nsw, The Acropolis was recently set fire to by vandals yet again. This grand old home features large ceilings and rooms and being made of hardwood is not easy to set alight. They succeeded this time, however we succeeded in puting the fire out and saving it yet again".
Salvador de Madariaga, The Blowing Up of the Parthenon, New York, Praeger, 1960.
Διαφήμιση της General Electric για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου
 |
F. T. Marinetti, Μανιφέστο του Φουτουρισμού Θέση 10 : "Επιθυμούμε την κατεδάφιση μουσείων και βιβλιοθηκών". Όχι σαν ρητορικό σχήμα, αλλά μόνο ως μέτρο ρεαλιστικής εκτίμησης (προσωπικής και πιθανόν λαθεμένης) θα έλεγα: Προτιμότερο, από λάθος (ασφαλώς ανεπίγνωστο) του Pάλλη ή του Bερυβάκη, να είχε γκρεμιστεί ο Παρθενώνας, παρά να έχει σπάσει πια η ζωντανή συνέχεια της ελληνικής γλώσσας. Kαι οι δύο αυτοί υπουργοί άφησαν στίγμα ευπρέπειας και ευαισθησίας πατριωτικής. Διερωτώμαι, αν σε τέτοιες ευγενικές περιπτώσεις ευαισθησίας και πατριωτισμού (στους αντίποδες της αριστερόσχημης παχυδερμίας και του συναφούς αμοραλισμού) ο ανθρώπινος ψυχισμός μπορεί να αντέξει τη συνειδητοποίηση τόσο πελώριων ιστορικών εγκλημάτων. Eύχομαι ειλικρινά οι εκτιμήσεις και κρίσεις μου να είναι λαθεμένες. Tις καταθέτω μόνο σαν πρόκληση προβληματισμού. [Διαβάστε περισσότερα: link]Χρήστος Γιανναράς. "Με Παρθενώνα αλλά χωρίς γλωσσική συνέχεια", Καθημερινή, 09/04/2006 Ὅλη τὴ νύχτα δὲν κοιμήθηκε, καὶ πέντε λεπτὰ πρὶν φτάσει τὸ λεωφορεῖο ἀπὸ τὴν Ξάνθη στὸ σταθμὸ Λαρίσης, ὁ ἐργάτης Λάζαρος Γεωργιάδης βυθίστηκε στὸ ἴδιο κακὸ ὄνειρο πού τάραζε τὸν ὕπνο του, κάθε βράδυ, τὶς τελευταῖες δεκαπέντε μέρες: ἡ Ἀκρόπολη σωριαζόταν ξαφνικὰ κι ἄφηνε τὴν τελευταία της πνοὴ σ’ ἕνα σύννεφο σκόνης. Μιὰ ὁμάδα τουριστῶν παρακολουθοῦσε αὐτὸ τὸ θέαμα ἀμήχανη κι ὕστερα σκόρπιζε μὲ ἀλαλαγμούς. Ὁ Λάζαρος ξύπναγε βήχοντας, λὲς καὶ ἢ ἱερὴ σκόνη τοῦ κατέστρεφε τὰ πνευμόνια. Τιναζόταν μὲ ἀγωνία, καὶ στὸν θολωμένο νοῦ τοῦ τριγύρναγε ἢ φράση «κατέβα γιὰ εἰκοσιτέσσερις ὧρες νὰ καθαρίσεις». Χρήστος Βακαλόπουλος, Εικοσιτέσσερις ώρες για την Ακρόπολη, από τη συλλογή διηγημάτων: "Νέες Ἀθηναϊκές ἱστορίες". ΟΙ ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΤΕΣ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ: * Να ανατιναχθεί η Αψίδα του Θριάμβου, αφού πρώτα θαφτεί σε ένα βουνό από κοπριά. (Αντρέ Μπρετόν) * Η Οπερα να καταστραφεί και να δημιουργηθεί ένα σιντριβάνι με αρώματα, ενώ τα σκαλιά να ανασκευαστούν από κόκαλα προϊστορικών ζώων. (Αντρέ Μπρετόν) * Το άγαλμα της Ζαν ντ' Αρκ, της εθνικής ηρωίδας, στολισμένο με μια κουράδα από μπρούντζο στο κεφάλι και στο στόμα έναν κακότεχνα σκαλισμένο φαλλό. (Πολ Ελιάρ) * Η Παναγία των Παρισίων πρέπει να πυρποληθεί, αφού πρώτα στοιβαχτούν μέσα της όλοι οι παπάδες της πόλης. (Μπενζαμέν Περέ) * Η Παναγία των Παρισίων να διατηρηθεί αλλά να αντικατασταθούν οι πυργίσκοι της με ένα τεράστιο γυάλινο διπλό δοχείο, όπου στο ένα θα υπάρχει σπέρμα και στο άλλο αίμα. Ο κυρίως ναός θα είναι σχολή όπου οι νεαρές παρθένες θα διδάσκονται τον έρωτα. (Αντρέ Μπρετόν) Δημήτρης Αναστασόπουλος, Βάνδαλοι με συνείδηση, Ελευθεροτυπία, 16/1/2011 |
